Cliëntervaringen

The story of my live.

Zondagochtend 6 oktober 2014. Ik lig op bed wakker te worden en wat te kletsen met mijn vrouw. Plots begin ik te zweten, over mijn hele lijf trillen ik krijg het enorm benauwd op mijn borst. Mijn linker hand verkrampt en ik heb geen controle meer over mijn arm en hand. Dit houd een klein half uur aan. Daarna ga ik naar beneden om op internet op te zoeken wat me gebeurd kan zijn!

Bij het opstarten van mijn laptop en het staren naar mijn beeldscherm word ik duizelig krijg ik hoofdpijn en word ik misselijk. Ik ga weer even liggen om bij te komen en probeer daarna wat tv te kijken wat vervolgens weer dezelfde klachten oplevert. De rest van de dag lig ik op bed, geen tv radio aan, of vrouw of kinderen om me heen. De volgende ochtend naar de huisarts geweest en me laten onderzoeken. Hij vindt geen bijzondere dingen en adviseert mij om het eens twee weken rustig aan te doen, ook omdat ik volgens mijn vrouw de laatste maanden steeds prikkelbaarder was geworden leek dit wel verstandig, de twee weken worden uiteindelijk ongeveer 14 maanden.

Na 3 maanden ben ik begonnen met haptonomie, iets waar ik tot dan toe nog nooit van gehoord had. Het werd mij aangeraden door iemand die ook met een burn-out thuis had gezeten. Bij de eerste afspraken werden er wat oefeningetjes gedaan om weer contact met mijn gevoel te krijgen. Langzaam maar zeker begonnen de behandelingen uitwerking op mijn hele doen en laten te hebben. Ik werd rustiger en begon meer in hier en nu te leven, en ook in te zien waar het “mis gegaan” was.

Op de lagere school had ik moeite met leren elk jaar met de hakken over de sloot over. Ook begon ik vanaf mijn zevende jaar te stotteren. Het stotteren werd nooit een geaccepteerd ding en veroorzaakte veel schaamte. Deze twee dingen waren voor mijn ouders en de directeur van de basisschool reden om mij na de basisschool naar de lts te sturen. Daar werd al snel duidelijk dat ik niets met techniek had, maar ja ik stotterde en dan MOET je wel iets met je handen gaan doen. Ik ben op 16jarige leeftijd van school af gegaan om dat het leren in de techniek mijn niet beviel. Ik ben uit eindelijk wel werkzaam gebleven in de techniek op een lbo niveau.

Op mijn 32ste ben ik weer gaan leren want ik wilde hoger op. Na het behalen van mijn mbo 4 diploma vond ik het mooi geweest. Ik had inmiddels een goeie baan als servicetechnicus. Na 2 jaar begon ik er over na te denken hoe het nu kon dat ik zonder problemen en met hele goede resultaten een mbo 4 diploma kon halen. Ik kon immers niet leren! Na een gesprek meteen kennis van mij vrouw bleek dat ik een vorm van dyslectie had. Er gebeurde langzaam van alles met me, ik functioneerde niet meer volgens mijn werkgever en kreeg veel problemen op mijn werk.

Na een maand of 4 haptonomie, ik zat toen 7 maanden thuis begon ik met re-integreren. Dit ging na twee weken al mis en ik zat weer ziek thuis, mijn werkgever begon intussen ook steeds moeilijker te doen. Tijdens mijn herstel begon ik te twijfelen of ik wel moest terug keren in de techniek. Na twee weken stond de bedrijfsarts er op dat ik weer ging werken, dit ging na een week weer volledig mis. Ik ben naar het UWV gegaan voor een second opinion, en werd tijdelijk arbeids- ongeschikt bevonden.

Na een aantal weken begon ik weer op te knappen, maar bij het denken aan opnieuw re-integreren kreeg ik het spaans benauwd. Ik heb uiteindelijk ontslag genomen, waarna mijn herstel nog een enorme sprong maakte.

Het is nu ruim een jaar na mijn burn-out ik zit thuis zonder werk en ben me aan het oriënteren op de arbeidsmarkt, en ik voel me gezonder dan ooit te voren.

Mijn ervaringen met haptotherapie 

Ik meldde me aan voor haptotherapie, omdat ik met een burn-out te kampen had. Hiervoor had ik al 4 maanden gesprekken bij een psycholoog, wat goed verliep, maar ik merkte dat er nog wat meer aan de hand was, waarbij alleen gesprekken mijns inziens niet toereikend zouden zijn.

Haptotherapie leek mij een goede manier om uit mijn hoofd en in mijn lijf te komen. Tegelijkertijd besefte ik dat het ook heel eng voor mij zou kunnen zijn. Ik had door opgelopen schade geen goede verhouding met mijn lijf. Ik noemde het zelf steeds:”Ik besta uit verschillende delen, en ik wil nu onderhand een geïntegreerd mens worden.” Dus lichaam, ziel en geest in een redelijke balans; geïntegreerd dus.

Tijdens de therapie waren ogenschijnlijk kleine oefeningen, tot mijn grote verbazing, heel bedreigend voor mij. Door het geduld van Anneke en het vertrouwen wat ik in haar had/heb en door mijn eigen doorzettingsvermogen merkte ik dat ik de therapie aandurfde.

Nu anderhalf jaar later heb ik vele stappen gezet:

De vastzittende rouw om de dood van mijn vader 25 jaar geleden heeft duidelijk een plek gekregen in mijn leven. Het voelt lichter en ik voel me nu ook volwassen. Naar mijn idee was ik niet volwassen, was ik ergens blijven steken. Een stuk integratie.

Veel zaken die te maken hebben met de haat-liefdeverhouding t.o.v. mijn lichaam, waardoor ik het gevoel had uit verschillende stukken te bestaan, zijn ook meer geïntegreerd. Ik ben mijn lichaam aan het “heroveren” en het lukt stukje voor stukje. En daar ben ik blij om.

Er is nog veel meer goeds gebeurd, maar dan wordt het verhaal te lang.

Ik durf meer voor mezelf op te komen, omdat ik nu steeds meer vind dat ik ertoe doe. Ook ben ik blijer geworden, ik sta steeds meer en beter in contact met mezelf, waardoor ik minder eenzaam ben en ik ben erachter gekomen dat ik houd van “spelen.”

Al met al een therapie die voor mij de juiste uitwerking heeft. Ik ben nog niet “klaar”, maar ik heb goede moed voor de toekomst.

Dank zij haptotherapie weer lekker in je vel zitten.

Ik heb leren houden van mijn hele lijf…

• door te voelen waar mijn adem is, heb ik mij leren ontspannen en kan ik dichter bij mezelf blijven. Hierdoor lukt het voor het slapen gaan mijn gedachten bij mijzelf te houden waardoor ik niet ga liggen piekeren en zonder medicijnen in slaap val.
• van mijn darmen die niet altijd doen wat ik wil.
• en van mijn zweetvoeten. Nu ik mijn voeten beter voel en ervaar dat ik steviger op de grond sta, is tot mijn eigen verbazing de vieze lucht verdwenen en trek ik aan het eind van de dag met een gerust hart mijn schoenen uit!

Ik wilde RUST, in mijn hoofd en in mijn dagelijkse leven.

Ik weet eigenlijk niet meer wanneer ik voor het eerst bij je ben geweest maar weet wel dat ik toen behoorlijk over mijn toeren was, of ver over mijn grens heen of geen balans tussen hoofd en hart, of hoe je het wilt noemen…….

Ik voelde me ook erg lamlendig en kon iedereen wel van me “af slaan” tijdens de 1e gesprekken schoot ik ook vaak vol en was thuis ook erg jankerig, niet waar mijn kinderen bij waren maar wel bij mijn man. Dit gevoel is naar mijn idee een samenloop van omstandigheden van de laatste jaren waarin hij veel getobd heeft met allerlei ziektes.

En toen hij sterker werd en zich beter voelde kon ik naar mijn gevoel “instorten” omdat het niet nodig meer was dat ik een vader/moeder/werkende vrouw tegelijk was. ik kon “toegeven”aan mijn vermoeidheid van de afgelopen jaren die bij tijd en wijle heel heftig waren.

Vooral mijn dochter H. kost/kostte me heel veel energie.

Behandeling: tja, behandeling vind ik wel erg zwaar klinken maar uiteindelijk word je wel “behandeld”. De gesprekken heb ik als heel positief ervaren. Het bewust zijn van hoe dichtbij je de ander laat komen en wat je daarin zelf kan doen, vond ik erg waardevol.

En de topper vond ik het boekje van Geweldloze Communicatie, veel van deze dingen weet je wel maar pas je niet toe of ben je je niet bewust. Bewustwording is wel het sleutelwoord.

Ook met het tekenen vind ik de uitkomsten erg verrassend, ook hier weer is het bewustzijn een sleutelwoord.

De “handvatten” om met H. om te gaan vond ik ook heel prettig, het is fijn als iemand mijn gedrag of dat van H. eens van een andere kant belicht. In het begin zag ik ook wel tegen de gesprekken op want je moet toch jezelf blootgeven en als je mindere karakter eigenschappen belicht worden is dat niet altijd prettig. Maar na een keer of 2 zag ik echt uit naar de gesprekken en moet ik zeggen dat ik ook voelde dat het beter met me ging. 2 stappen voorruit en weer 1 achteruit maar uiteindelijk gaat het beter/goed.

Het gaat nu prima met ons, uiteraard stuiteren we nog wel tegen problemen op maar omdat ik mezelf nu zoveel prettiger voel, kan ik ook meer hebben. Ik heb me ook voorgenomen dat ik het niet meer zover laat komen maar je dan bel voor een afspraak.